De week van Frans #3: Mijn baken van rust en vertrouwen

Na zes weken kriskras door het land, stond ik gisteren voor het huis van mijn grootouders in de Tooropstraat in de Heerlense wijk Meezenbroek. Straatcoach Ilkay was mijn gids bij de wandeling door de wijk. Hij vertelde met trots over het Meezenbroek van nu. Ik over dat van een halve eeuw geleden, toen ik er al mijn vakanties en veel weekenden doorbracht.

Toen was Meezenbroek een mijnwerkerswijk met veel “import” op nationale en deels Europese schaal. Drenten, Friezen, Groningen, Rotterdammers, Italianen, Slovenen en Limburgers door elkaar gehusseld. Een “rooie” wijk, waar de katholieke kerk haar stempel minder op kon drukken dan op andere plekken in de mijnstreek. 

Meezenbroek was een mijnwerkerswijk. Een “rooie” wijk. Een hechte gemeenschap, waar iedereen hetzelfde werk deed.

Frans Timmermans

Een hechte gemeenschap, ook omdat bijna alle mannen hetzelfde werk deden. En bijna alle vrouwen ook, maar dan thuis met de kinderen en het huishouden. Nu komt de “import” van over de hele wereld, kunnen buren elkaar niet altijd meteen verstaan en weet men ook veel minder van elkaar wat men overdag doet. 

Na de mijnsluitingen is Meezenbroek eerst langzaam en later sneller afgegleden. Verwaarlozing, vervreemding, verloedering. Een gevoel van onveiligheid, een diep onbehagen. Overal in de wijk, ook door geweld en veel drugsoverlast. In de laatste 15 jaar zie je een omgekeerde beweging: vernieuwing, verbetering, vergroening. Meezenbroek ligt er mooi bij. Het is schoon en rustig op straat. Mensen zijn open en benaderbaar. De mobiele bewakingscamera’s, tien jaar geleden nog aanwezig, zijn weg.

Na de mijnsluitingen is Meezenbroek eerst langzaam en later sneller afgegleden. Verwaarlozing, vervreemding, verloedering. 15 jaar later ligt het er mooi bij. Het is schoon en rustig op straat. Mensen zijn open en benaderbaar.

Frans Timmermans

Dit is niet vanzelf gegaan. Bloed, zweet en tranen. Eerst en vooral van de gemeente Heerlen, met steun van de provincie en het Rijk. Gericht beleid werkt, ook als het jaren duurt voordat het beklijft. Twintig jaar geleden was mijn nostalgie ook treurig, omwille van alles dat voor mijn ogen verloren was gegaan. Nu stemt het mij vrolijk en optimistisch. Dankbaar voor de herinneringen, maar ook voor wat is bereikt.

Mijn nostalgie stemt mij nu vrolijk en optimistisch. Dankbaar voor de herinneringen, maar ook voor wat is bereikt.

Frans Timmermans

Op de hoek van de Tooropstraat en de Kasteellaan zit slager Hermans. Al sinds 1962. Ik ging daar als kind voor mijn oma een ons cervelaat of een pond half-om-half halen. Nu staat de zoon van Hermans – een generatiegenoot van mij – trots achter de toonbank. De familie heeft alle Meezenbroekse stormen doorstaan, een unieke prestatie. Mevrouw Hermans zei dat de volgende generatie alweer klaarstaat. 

De zoon van slager Hermans, een generatiegenoot, staat trots achter de toonbank. Hij is honkvast gebleven en dat kan alleen het resultaat zijn van grote vasthoudendheid en eeuwig optimisme. Dat inspireert. 

Frans Timmermans

Het schoot door mijn hoofd toen ik daar tegenover de slager stond, de toonbank tussen ons in. Grijze baard tegenover grijze baard. Zijn levensreis is zo anders dan de mijne, maar is niet minder onstuimig geweest, ook al heeft deze zich altijd in en rond Meezenbroek afgespeeld. Hij is honkvast gebleven en dat kan alleen het resultaat zijn van grote vasthoudendheid en eeuwig optimisme. Dat inspireert. 

Wat ik ook doe, waar ik ook woon, waar de wegen mij ook zullen leiden, Heerlen blijft mijn baken van rust en vertrouwen.

Frans Timmermans

In mijn stormachtige kinderjaren en jeugd was Tooropstraat 11 een baken van rust, geborgenheid, vertrouwen en liefde. En daarom zal een bezoek aan Meezenbroek ook altijd thuiskomen zijn. Wat ik ook doe, waar ik ook woon, waar de wegen mij ook zullen leiden, Heerlen blijft “My Home Town”, om met The Boss te spreken.

Hoe prachtig mijn bezoek aan Heerlen deze week ook was, mijn gedachten waren ook elders. Met afschuw kijk ik naar de escalatie van geweld in Israël en de Palestijnse gebieden. De vele onschuldige slachtoffers – mannen, vrouwen, en kinderen. Levens voorgoed verscheurd, een regio die alleen maar verder weg is komen te staan van vrede. Redelijkheid, wijsheid en diplomatie is wat nu nodig is. En waar onze inzet vanuit Nederland zich op moet richten.